ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ… 03. ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ
Εκατοντάδες χρόνια αργότερα, στον τόπο όπου είχε ανθίσει ο πολιτισμός, οι τέχνες και τα γράμματα, εκεί όπου γεννήθηκε η καθαρή και γνήσια Δημοκρατία, δεν θα υπήρχε η παραμικρή ανάμνηση όλης αυτής της αλήθειας.
Οι άνθρωποι Έλληνες δε θα θυμόταν τους δικούς τους Θεούς, οι ναοί τους θα ήταν θαμμένοι βαθιά στη γη και από πάνω τους θα είχαν χτιστεί εκκλησίες αφιερωμένες στον θεό που ήθελε τους πάντες να είναι δούλοι του.
Οι Έλληνες θα ταξίδευαν για να προσκυνήσουν τα προσωπικά αντικείμενα αυτών των αγίων, όπως τις παντόφλες τους και τα πασουμάκια τους. Θα ανέβαιναν γονατιστοί και σκυμμένοι μια μεγάλη απόσταση ως την εκκλησιά τους, ώσπου να ματώσουν τα γόνατα τους και θα χάριζαν τα χρυσαφικά τους κάνοντας τάματα και παρακαλώντας με δάκρυα στα μάτια τον θεό που προαναφέραμε για να τους βοηθήσει από τις δύσκολες καταστάσεις και να τους προστατέψει.
Βέβαια δεν γνώριζαν πως τα χρυσαφένια τάματα τους θα έλιωναν για να γίνουν πλάκες χρυσού και να πλουτίσουν τις τσέπες αυτών που δεν έδιναν δεκάρα τσακιστή για τα δάκρυα και τα παρακάλια.
Ακόμη κι από το διαδίκτυο προωθούσαν τον κόσμο να κάνει τα τάματα του στέλνοντας τη δωρεά του και μαζί μια φωτογραφία για να τη βλέπουν οι ιερείς και να ξεχωρίζουν για ποιον διαβάζουν ευχές και προσευχές. Θα έφταναν στα μοναστήρια του Αγίου Όρους, μέσα σε σακούλες τα χαρτάκια με τα ονόματα υπέρ υγείας και μνήμης των αγαπημένων προσώπων, πάντα μαζί με τα χάρτινα νομίσματα. Τελικά θα κρατιόταν μόνον τα νομίσματα και τα χαρτάκια των ονομάτων θα πετιόταν στα σκουπίδια… Που να διαβάσεις τόσα ονόματα κι άλλωστε ο θεός γνωρίζει τα πάντα άρα το ξέρει κι αυτό… Αυτά συνέβαιναν στις εποχές τις δικές μου και οι άνθρωποι, αν και γνώριζαν πως το ιερατείο ήταν διεφθαρμένο και παραδόπιστο, επέμεναν να δίνουν και να τάζουν, μπας και ο θεός ακούσει.
Είχαν γίνει πλέον ανθρωπάκια μικροπρεπή, που είχαν πειστεί πως η ταπεινοφροσύνη είναι σημαντικό στοιχείο που θα έπρεπε να τους χαρακτηρίζει για να κερδίσουν τον παράδεισο. Έπρεπε να μη μιλάνε και να μη λένε τη γνώμη τους, γιατί ο ιερέας τους είχε μάθει το « άκου και σώπαινε, γιατί η σιωπή είναι χρυσός » και το « πίστευε και μη ερεύνα ». Έπρεπε να γυρνάνε και το άλλο μάγουλο αν κάποιος τους χαστούκιζε γιατί το να ψάξεις για το δίκιο σου δεν έχει αξία, ενώ το να σε πολεμάνε σημαίνει πως σε ζηλεύουν και θα δικαιωθείς στην μετέπειτα ζωή. Όπως θα πλουτίσεις στη μετέπειτα ζωή εάν στη γήινη μοιράζεσαι τα υπάρχοντα σου και δεν επιζητάς τα πλούτη…
Έτσι, μέσα από τις δογματικές θεωρίες, πέτυχαν να κρατήσουν τον Έλληνα γονατιστό και μικροπρεπή και πάνω απ’όλα κλειστόμυαλο και μυωπικό, να μην μπορεί να δει την αλήθεια πέρα από τη μύτη του και να βάλει τη λογική του να σκεφτεί.
Κάποιοι έλεγαν πως μέσα από τις εντολές του δόγματος, περνούσαν και αξίες όπως το να μην κλέβεις και να μην ψεύδεσαι…
Δάσκαλε που δίδασκες… Ζητούσαν από το ποίμνιο να μη λέει ψέματα, αυτοί που έστησαν μια θρησκεία από ψέμα και ξεγέλασαν όλους τους ανθρώπους …
Ζητούσαν από το ποίμνιο να μην σκοτώνουν ο ένας τον άλλον, αυτοί που για να εδραιωθούν δολοφόνησαν και βασάνισαν χιλιάδες ανθρώπους...
Προέτρεπαν το ποίμνιο να μην κλέβει αλλά αυτοί έκλεβαν τον οβολό των πιστών, τις περιουσίες τους και τα τάματα και ζητούσαν όλο και περισσότερα…
Δεν ήταν λίγα τα σκάνδαλα που συνεχώς ξεσπούσαν για δολιοφθορές εντός της εκκλησίας και των μοναστηρίων…
Όλοι τα γνώριζαν, αλλά έκαναν στραβά μάτια γιατί τους ενδιέφερε η σωτηρία της ψυχής τους και μπροστά σ’αυτήν δεν είχε νόημα καμιά περιουσία και καμιά δολιοφθορά.
Δεν ήταν όλοι οι ιερείς έτσι… Υπήρχαν και απλοί παπάδες που βοηθούσαν τον κόσμο που είχε ανάγκη,που ήταν δίκαιοι και που όταν τους ρωτούσα πώς μπορούν και αναθεματίζουν τους Έλληνες μέσα στην εκκλησία τους κάθε Κυριακή της Ορθοδοξίας, καταλάβαινα πως οι ίδιοι δεν είχαν καν χαμπάρι τί έλεγαν, γιατί αναφερόταν σε εθνικούς και όχι ξεκάθαρα σε Έλληνες.
Αυτοί οι ιερείς ήξεραν πως οι δεσποτάδες τους πλούτιζαν και πως πολλοί από αυτούς είχαν κατηγορηθεί για πράξεις ανίερες και πως τελικά ο ίδιος ο εχθρός της εκκλησίας τους θα είναι το ίδιο το υψηλό ιερατείο της κι αυτό το ίδιο θα την καταστρέψει κιόλας ολοσχερώς με τη δολιοφθορά του.
Κι ενώ η εκκλησία πλούτιζε ο κακόμοιρος Έλληνας έκανε τάματα, νηστείες κι εξομολογήσεις.
Όλες αυτές οι θεωρίες περί ταπεινότητας και φιλανθρωπικών συναισθημάτων, θα διδασκόταν και στα σχολεία στο μάθημα των θρησκευτικών.
Μαζί με τους βίους των αγίων και τους διωγμούς των χριστιανών…
Η Σκυθόπολη δεν θα αναφερόταν πουθενά στα βιβλία της ιστορίας των σχολείων. Ούτε και κάποιο αφιέρωμα στην δική μας Υπατία και στον τρόπο που οι χριστιανοί τη δολοφόνησαν.
Όλη η Ελλάδα θα έκανε το σήμα του σταυρού του μαρτυρίου και δεν θα έπαιρνε μυρωδιά για το δίχτυ που είχε απλωθεί και που ήδη την είχε περιτυλίξει… Το δίχτυ των δογμάτων του χριστιανισμού, τα οποία ήταν αμέτρητα στην καθολική και στην ορθόδοξη εκκλησία και είχαν διαιρέσει τους ανθρώπους, αφήνοντας ως μόνον κοινό το μίσος ανάμεσα τους.
Αν δυο νέοι ερωτευόταν και ο ένας ήταν Ορθόδοξος κι ο άλλος παλαιοημερολογίτης, οι οικογένειες θα αλληλοσκοτωνόταν ακριβώς όπως σε μια μάχην …Δεν θα ήξεραν σε ποια εκκλησία να παντρευτούν, μιας και ο ένας θεωρούσε αμαρτία να μπει στην εκκλησία του άλλου.
Και τη γυναίκα;;; Αχ…τη γυναίκα!!! Την θεωρούσαν βρωμερή και μιαρή από την κορφή ως τα νύχια. Η θηλυκή της φύση ήταν καταδικασμένη από το ιερατείο. Δεν της επιτρεπόταν να μπει στο ιερό, ούτε να φιλήσει εικόνα όταν είχε την έμμηνο ρύση της.
Κι όταν γεννούσε τα παιδιά της έπρεπε να διαβαστεί από τον ιερέα για να εξαγνιστεί από τη μιαρότητα της. Σε παλιότερα χρόνια δεν της επέτρεπαν ούτε να στέκεται στο χώρο που στεκόταν οι άνδρες αλλά στον γυναικωνίτη, που συνήθως ήταν πίσω και ψηλά, να μη συναντιόνται τα βλέμματα...Λίγα μόνον χρόνια ποιο πίσω από τη δική μου εποχή, την πάντρευαν με προξενιό και ο ιερέας συμβούλευε με τα λόγια του Μεγάλου Βασιλείου, όπου η γυναίκα οφείλει να μη μιλάει,να ανέχεται υπομονετικά ακόμη και το ξύλο, να ανέχεται ακόμη και τη μοιχεία και η ίδια να μεγαλώνει με χριστιανικές αρετές τα παιδιά της, δηλαδή με τη συνέχιση της δουλείας, την φιλανθρωπία, την ταπεινοφροσύνη, τους κλαυθμούς και οδυρμούς των ευχών του Δαυίδ, την πεποίθηση πως είναι από την ώρα που γεννήθηκαν αμαρτωλά, την ανοχή να αναθεματίζουν κάθε Κυριακή της ορθοδοξίας το γένος τους.
Οι Τούρκοι στα χρόνια της τουρκοκρατίας, έπαιρναν τα μικρά αγόρια με τη βία από τις μανάδες τους και τα μεγάλωναν κάνοντας τα να μισούν τους Έλληνες και να τους θεωρούν εχθρούς τους, έτοιμοι να τους λιντσάρουν ανά πάσα στιγμή. Τους έκαναν γενίτσαρους… Αυτό,το δόγμα το κατάφερε εντός της χώρας,μέσα στις ίδιες τις εκκλησίες, να αναθεματίζουν οι Έλληνες τους Έλληνες, τους εαυτούς τους και τους προγόνους τους… Γενίτσαροι ίδιοι, να καταστρέφουν με λύσσα τα αρχαία ιερά τους και να αποκαλούν ειδωλολάτρες τους προγόνους τους.
Όλη η Ελλάδα προσκυνούσε στην ορθοδοξία των χριστιανών πιστεύοντας πως αυτήν κράτησε τον Έλληνα στις Αξίες του. Κανείς όμως δεν μαρτυρούσε πως τις Αξίες μας τις έκαναν δώρο στην κυτταρική μας μνήμη οι Θεοί που μας δημιούργησαν.
Αυτούς τους διδασκόμασταν στη μυθολογία των σχολείων μας, ως ψεύτικους θεούς, με όλες τις ιδιότητες τους αλλοιωμένες ώστε να φαντάζουν γελοίοι, μικροί και μοχθηροί στα μάτια των ανθρώπων. Όλες οι ανθρώπινες αδυναμίες έγιναν κύρια χαρακτηριστικά των Δημιουργών μας, που η μυθολογία,τους ήθελε να θυμώνουν, να ζηλεύουν, να παθιάζονται, να απατάνε, να καταστρέφουν και να τιμωρούν… Ποιοί;;; Αυτοί που δημιούργησαν όλη τη ζωή στον πλανήτη κι έδωσαν κομμάτι από τη δική τους ενέργεια στον άνθρωπο, τώρα οι πιστοί του μαύρου ιερατείου τους αγνοούσαν επιδεικτικά και ανύψωναν τον δικό τους θεό αφέντη.
Όλοι είμασταν δούλοι… Ως δούλοι βαφτιζόμασταν, μεταλαβαίναμε, παντρευόμασταν και κηδευόμασταν.Το δαχτυλίδι του αρραβώνος με τις ευχές της Θαμάρ, της πόρνης που συνουσιάστηκε και συνέλαβε από τον ίδιο της τον πεθερό, κοσμούσε τα δάχτυλα μας.
Να είσαι καλός χριστιανός πάνω απ’όλα κι όχι μόνον καλός άνθρωπος, έλεγε ο ιερέας. Και καλός χριστιανός σήμαινε να πηγαίνεις τακτικά στην εκκλησία, να ρίχνεις τη δωρεά σου, να νηστεύεις , να εξομολογείσαι, να μην μιλάς κι έχεις άποψη, να τρέχεις στα μοναστήρια να προσκυνάς, να δίνεις ελεημοσύνη στους φτωχούς, να κάνεις φιλανθρωπίες…
Δεν έδινε όμως κανείς αναφορά για τα πλούτη της εκκλησίας που ήταν πλέον αμύθητα, τρισεκατομμύρια αλλά δεν βοηθούσαν ουσιαστικά να λυθεί το πρόβλημα των λαών που πεινούσαν...
Έκαναν ιεραποστολές με στόχο να εκχριστιανίσουν στην Αφρική λαούς, που από πάντα ζούσαν με τη λατρεία της φύσης, γυμνοί, χαρούμενοι και ήρεμοι, σε αρμονία με το περιβάλλον τους και το δόγμα, τους έντυσε και τους έμαθε να είναι χριστιανοί, μια θρησκεία ξένη για εκείνους…
Κι έτσι έμεινε η φράση: « Όταν ήρθαν οι ιεραπόστολοι, οι Αφρικανοί είχαν τη γη και οι ιεραπόστολοι κρατούσαν τη Βίβλο. Μας έμαθαν να προσευχόμαστε με τα μάτια κλειστά. Όταν τα ανοίξαμε, εκείνοι είχαν τη γη κι εμείς κρατούσαμε τη Βίβλο. » (συνεχίζεται)
Ε.ΣΥ. – ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗ
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ
ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΛΛΟΠΟΝΗΣΟΥ
ΠΟΥΛΑΚΙΔΑ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ
Τ.Κ. 21055 ΤΗΛ. 27520-44850
E-mail: prf.anatolikhs.peloponnisou@gmail.com
